Op een mooie zaterdagavond in juni mochten we na enkele jaren weer eens optreden. Voor sommigen van ons de allereerste keer, voor anderen een herbeleving van dat fijne gevoel van spanning, een vleugje adrenaline en verwachting. Het was in het Hofpark in Wateringen bij het Bosfestival Westland (http://cultuurverbinders.nl/).
Arthur was op dreef als spreekstalmeester, de vier spelers speelden de sterren van de hemel en de groene stropdassen maakten ons heel
herkenbaar. Maar laat ik eerst de opzet uitleggen.
De organisatie, de Cultuurverbinders, hadden zes theatergroepen uitgenodigd om de avond in te vullen. Dat kwam erop neer dat we allemaal zes rondes van ee nhalf uur hadden voor steeds een nieuwe groep toeschouwers. Een strakke planning, een ruim park en mooi weer zorgden voor een vlekkeloos verloop. En niet te vergeten, een enthuousiast publiek.
Zoals dat gaat bij improvisatietheater heeft het publiek een belangrijke rol. Dat werd bij Lof eerst opgewarmd met “My Bonnie is over the Ocean”: opstaan of weer zitten bij elke “B” in het lied (tel ze maar!). Dat brengt de stemming er wel in. De suggesties van het publiek waren soms ronduit briljant en onverwacht – wie had ooit aan een deskundigheid “begrip tonen gedacht? Ook de poppenscène, “moving bodies”, waarbij twee mensen uit het publiek de speleters als marionetten lieten bewegen was keer op keer een succes.
Eén scène wil ik eruit lichten: Annelies speelde zes keer zeer energiek de doventolk om voor de toeschouwers als onze eigen Irma de deskundige van ondertiteling te voorzien, maar daarbij speelt de deskundigheid natuurlijk ook een rol. Eén suggestie daarvoor was “uilenballen”. De onverwachte vondst van Marco, de deskundige van dienst die daarover ondervraagd werd onmiddellijk duidelijk, toen hij uitlegde dat men in Oost-Europa met een KNIP! uilen van hun kleine balletjes ontdoet. Uilenballen zijn daar namelijk een delicatesse! Zelf kan ik nu niet aan braakballen denken …
Wij constateerden allemaal: dit smaakt naar meer!
